Herbata w Japonii powróciła do łask w 1191 roku, gdy mnich o imieniu Eisai przywiózł nasiona herbaty ze swoich studiów w Chinach, w Song. Herbata rosła w klasztorach Zen w Song, a Eisai, zafascynowany jej właściwościami leczniczymi, wprowadził ją głębiej do Japonii. Napisał on pierwszą w Japonii książkę poświęconą herbacie o tytule ‘Kissa Yojki’, czyli ‘Jak być zdrowym, pijąć herbatę’. Stwierdził w niej: „Herbata jest ostatecznym lekarstwem dla umysłu i ciała i ma zdolność uczynienia życia bardziej kompletnym.’ Eisai w 1214 roku podarował tę książkę shogunowi Minamoto, gdy ten cierpiał na kaca. Tak, już 800 lat temu było wiadome, że herbata może pomóc z niektórymi dolegliwościami, w tym jest pomocna przy zwalczaniu kaca.
Wraz z rozkwitem Buddyzmu Zen w XIII-wiecznej Japonii, rozkwitała również kultura picia matchy. Matcha pojawiała się nadal głównie w wyższych sferach i klasztorach, jednak zaczęła budować głębsze więzi z religią. Matcha zaczęła być bardzo popularna wśród mnichów buddyjskich Zen, którym pomagała w utrzymaniu jasności umysłu i czujności podczas długich medytacji.
Jeden z mnichów w tamtym okresie, Myoe, otrzymał od Eisai nasiona herbaty i rozpoczął uprawę w świątyni Kozanji w Takao, w Kioto. Jest to uważane za najstarszą plantację herbaty w Japonii i jedno z miejsc pochodzenia matchy z Kioto, Uji.
Około 1330 roku, różne świątynie zaczęły uprawiać herbatę, rozprzestrzeniając się poza Kioto do wielu regionów. Wraz z tą ekspansją narodziła się ceremonia herbaty („chanoyu”), która ostatecznie ewoluowała w ceremonię herbaty, którą znamy dzisiaj.
